Het bij dichters zo geliefde duistere woud wordt door Emmanuel Lefrant op materialistische en apocalyptische wijze herschapen en aangepast aan onze tijd, en aan cinema. De beelden verspringen van abstracte animatie naar figuratieve landschappen, maar een sombere duisternis verdringt de steeds chaotischer wordende over elkaar heen geprojecteerde beelden. Kunnen we alles wat we zien en horen nog wel herkennen? De natuur verdwijnt voor onze ogen.
– Adrian Martin
Ook in dit verzamelprogramma
-
-
Sinisukka 1948
Experimentele choreografie die menselijke lichamen ontstijgt en een relationeel esthetisch micro-universum schept. -
Blues
Een kom bosbessen verdwijnt langzaam: licht, kleur, beweging, tijd – film. Gottheims “eerste echte film”. -
Ultramint
Een bijzonder sensueel werk, op het perverse af, dat op basis van vergelijkingen en contrasten in clusters geordend is. -
3 Lieder
Tijdloze stille film-vignetten op basis van liederen uit Robert Schumanns cyclus Dichterliebe. Een ode aan de vroege cinema. -
Fear Factor
Reflectie op de gevaren van culturele toe-eigening en de stereotypische weergave van zwarte lichamen. -
Kajanaqtuq
Vervaagde Super 8-beelden en de herinneringen van een Inuk Elder in deze verbeelding van leven en mythologie van de Inuit. -
Untitled Part 9: This Time
Beelden van Bamiyan in Afghanistan worden afgewisseld met kinderen die verhalen vertellen. Een kroniek van ontheemding. -
3 Peonies
Bloemen worden vastgeplakt en bedekt onder plakband: ironisch commentaar op 20e-eeuwse modernistische kunst.
Film details
- Productieland
- Frankrijk
- Jaar
- 2022
- Festivaleditie
- IFFR 2023
- Lengte
- 8'
- Medium/Formaat
- 35mm
