Zwartwitkopieën van uitgeholde openbare ruimtes vormen het doek waarop Lilli Carré haar kenmerkende losse, figuratieve animatiestijl tot leven brengt. Koortsachtige bewegingen en woeste gebaren leggen een dieper gevoel van vervreemding en verdrijving bloot in ons tijdperk van sociale, politieke en ecologische crises. Ze verdwijnen even snel als ze verschijnen, zonder enig spoor achter te laten.
