Godsterminal

Edward Weki, het hoofdpersonage uit Georg Tillers eerdere films Persona Beach (2011) en Overnight Flies (2016), heeft inmiddels de ziekte van Parkinson. Verpleegster Alma (die we kennen uit Ingmar Bergmans Persona, 1966) en de Dood (uit Bergmans Het zevende zegel, 1957) proberen elk op hun eigen manier Edwards geheugen op te frissen.

Met deze reïncarnaties van een paar van de beroemdste personages van Ingmar Bergman, is Godsterminal een speelser en completer eerbetoon aan de grootmeester van de Zweedse film dan Persona Beach, die ook barst van de verwijzingen. We zien ook een aantal acteurs uit die film terug, in dit Weki-Tiller-universum, maar er zijn belangrijke verschillen. Zo is de Dood hier een vrouw, en speelt ze geen schaak met Edward, maar abange, een spel uit Oost- en Centraal-Afrika, afkomstig van het Zande-volk. Net als de ridder in de door de pest geplaagde middeleeuwen, speelt Edward om tijd te winnen, omdat hij nog een aantal zaken in zijn leven af wil ronden.

Godsterminal is de meest eigenzinnige van de Weki-Tiller-films, en heeft tegelijkertijd de sereenste verhaallijn. De film is zo onvoorspelbaar als de manier waarop je opeens een herinnering te binnen schiet; terloops, maar nooit traag, waarbij Edward altijd wordt teruggeleid naar zichzelf en zijn situatie. Met Godsterminal bereikt een uitgebreid, meanderend verhaal van meer dan twaalf jaar lang het enige mogelijke slot.

– Olaf Möller