Rainbow Stories

Episodenfilm op basis van Rainbow Stories van William T. Volmann, waarvoor de Nederlandse producent Studio één negen filmmakers met diverse nationaliteiten uitnodigde voor een bijdrage van tien minuten die werd gedraaid op zwart-wit en later ingekleurd. Janneque Draisma voegt met De Iside ed Osiride in de hallen, catacomben en pleinen van het Louvre stiekem een nieuwe dansfilm aan haar oeuvre toe. Barbara Hanlo treedt met A wind rose... met een Super8-camera in de voetsporen van de vroege video en benut alle mogelijkheden die de chemie van de emulsie haar bieden. In Beyond the blue grain gaat Tina Keane in een uiterst karige film een dialoog aan tussen de grove, toevallig verspreide korrel van het Super8 materiaal en de snelle, kleurloze én -rijke korrel van de videosneeuw. Harald Busch bouwde voor Taking Place een ingewikkelde stellage voor zijn camera en zuigt in een serie trage pans de toeschouwer het beeld in. Alessandro Aiello's Mal d'Africa is een kort absurdistisch sprookje over een wetenschapper die op een verlaten eiland de stemmen van de satyrs gaat beluisteren. Nina Danino verhaalt in zonder titel in een veelgelaagde en zeer persoonlijke stijl over religie, perceptie, rituelen en de vrouwelijke rol. In Damon Barr/Marie Anne Ferral's Visitations worden beelden van verval, brand, geweld en seks ondersteund door een razende montage en een steeds dwingender beat. In Marc Geerards Don't Move alterneren knap gefotografeerde macroshots met een lange reeks stills die herinneren aan Chris. Markers La Jetée. Bavo Defurne's Saint ten slotte is een bijna schaamteloos epigonistische, homo-erotische film in de stijl van Riefenstahl en Pasolini.