IFFR 2021
1 – 7 feb | 2 – 6 juni 2021

0

Winkelwagen

Er zit nog niets in je winkelwagen.
    EN
    Jon Jost

    Jon Jost

    Jon JOST (1943, USA) grew up in Georgia, Japan, Italy, Germany and Virginia. After being kicked out of university, he started making 16mm films. In 1965, Jost was imprisoned for two years as a draft dodger. After his release, he became politically active as a New Left Cinema director. He has made over 60 features and short films, for most of which he also takes credit as writer, cinematographer and editor. Since 1996, Jost has filmed exclusively on digital video. He has made films in different forms, largely focusing on specific American topics. One of his most widely known films, All the Vermeers in New York (1990), won the Caligari Film Award at Berlinale.

    Filmography

    Portrait (1963, short), Repetition (1963, short), Sunday (1963, short), Chalma (1964, short), City (1964, short), We Didn't Go to Unique's (1965, short), Judith (1965, short), Traps (1967, short), Leah (1967, short), 13 Fragments and 3 Narratives from Life (1969, short), Primaries (1969, short), A Turning Point in Lunatic China (1969, short), 1,2,3, Four (1969, short), Susannah's Film (1969, short), Canyon (1970, short), Flower (1970, short), Canyon (1970, short), Fall Creek (1970, short), A Man Is More Than the Sum of His Parts/ A Woman Is (1971, short), Primaries/A Turning Point in Lunatic China/1,2,3, Four (1971, short), Speaking Directly (some American notes) (1973), Angel City (1976), Last Chants for a Slow Dance (Dead End) (1977), Beauty Sells Best (1978, short), Chameleon (1978), X2: Two Dances by Nancy Karp (1980), Godard 80 (1980, short), Stagefright (1981), Psalm (1982), Slow Moves (1983), Bell Diamond (1985), Plain Talk and Common Sense (Uncommon Senses) (1988), Rembrandt Laughing (1988), Sure Fire (1990), All the Vermeers in New York (1990), Frame Up (1993), The Bed You Sleep In (1993), Uno a te, uno a me, et uno a Raffaele/One for You, One for Me and One for Raphael (1994), Albrechts Flügel/Albrecht's Wings (1994), London Brief (1997), Nas correntes de luz da ria formosa (1999), Muri Romani (1999), 6 Easy Pieces (1999), Dharma Do As Dharma Does (2000, short), Vera X 3 (2000, short), Watersong #1 (2000, short), Muri romani/Roman Walls (2000), Til Edvard (2001, short), Trinity (2002, short), Chhattisgarh Sketches (2003, doc), Oui non (2003), Homecoming (2004), Passages (2006), La lunga ombra/The Long Shadow (2006), Over Here (2008), Misteri bulkehan gurimja/Love in the Shadows (2008, co-dir), Parable (2008), AMTRAK (2009, short), Rant (2009), Swimming in Nebraska (2010), Dissonance (2011), Imagens de uma cidade perdida (2011), Stand (2012, short), Dead End (2012), The Narcissus Flowers of Katsura-Shima (2012), Coming to Terms (2013), They Had It Coming (2015), Blue Strait (2015)

    Jon Jost op IFFR

    Speaking Directly

    Speaking Directly

    Speaking directly is het best te omschrijven als een originele vermenging van een politieke, tegen de Vietnamoorlog gerichte, en een persoonlijke film, een home-movie.De film is sterk autobiografisch. Jost woonde tijdens het maken ervan in tamelijk primitieve omstandigheden op een afgelegen plaats in Montana. Hij laat zijn vriendin, vrienden en buren aan het woord en vraagt hen onder andere om voor de camera te zeggen wat ze van hem vinden. Zelf verschijnt hij ook voor de camera, relatief kort gezien de lengte van de film, maar hij geeft zich wel totaal bloot voor de filmische spiegel. De gevoelige persoonlijke scènes worden afgewisseld met meer nuchtere analytische gedeelten.Jost gebruikte onder andere een aantal zeer indringende beelden van de Vietnamoorlog die hij direct na elkaar steeds herhaalde. Bij die repeterende beelden worden lijsten van oorlogsgebeurtenissen opgesomd. Met name dit soort elementen maakt van de film een vurig, gepassioneerd politiek pleidooi tegen de toenmalige Amerikaanse politiek.Speaking directly is ooit een 'woest ambitieuze' film genoemd (Manohla Dargis) en het was de eerste film waarmee Jost de aandacht van de critici op zich vestigde. Jonathan Rosenbaum (American Film): 'A candid and challenging self-portrait, it carries autobiographical directness and political rigour a lotfurther than one might have thought they could go in film'. De bijna twee uur lange film werd door Jost in een jaar tijd, nagenoeg zonder financiële middelen gemaakt.De film was te direct en te radicaal om erkenning te vinden in het circuit van de avant-gardefilm en te complex, te persoonlijk en ook te zeer op het filmmaken zelf gericht om aansluiting te vinden bij het politiek geïnteresseerde filmpubliek.

    Jon Jost, Jon Jost

    • 110'

    • VS

    IFFR 1992

    Sure fire

    Sure fire

    Het verhaal van Sure fire speelt zich af in het afgelegen plaatsje Circleville in Utah, dat een weinig bloeiend bestaan leidt. De agressieve en autoritaire projectontwikkelaar Wes wil daar gebruik van maken. Hij ontwikkelt een plan om huizen op te kopen om ze te verbouwen tot vakantie- en bejaardenhuizen voor de rijken van Californië. Larry, een voormalige schoolvriend van Wes, is één van de slachtoffers van diens financiële transacties. En ook met zijn vrouw Bobbi en zijn zoon Phillip komt het tot conflicten; als vader en echtgenoot is Wes al even agressief en autoritair. De jachtpartij waarbij de jonge Phillip wordt ingewijd in de kunst van het jagen komt tot een tragisch einde.In sommige scènes stelt Jost het geduld van de toeschouwer bewust op de proef. Zo rijdt de camera bijvoorbeeld minutenlang aan een rij bomen voorbij en wordt het spectaculaire einde van de film bijzonder onspectaculair in beeld gebracht. Jost zei hierover dat hij niet uit is op catharsis. Hij wil dat de beelden en gedachten bij de toeschouwer blijven nagalmen nadat hij de bioscoop heeft verlaten.Sure fire is geheel op locatie in Utah gedraaid. Jost hecht er aan om zijn films een neerslag te laten zijn van de omgeving waarin ze zijn opgenomen. In dit geval is dat een ruw landschappelijk gebied dat bevolkt wordt door strenge en gesloten Mormonen. Als tussentitels zijn drie Mormoonse teksten in de film verwerkt die sterk contrasteren met het doen en laten van Wes. Ze benadrukken de sfeer van een onvermijdelijk noodlot.Het verhaal van de film ontstond op de locaties tijdens improvisaties met de acteurs, en ook daarbij streefde Jost ernaar authentieke situaties, zoals ze ter plekke werden aangetroffen, te integreren in de film. Behalve professionele acteurs spelen ook verschillende leden van de plaatselijke bevolking een rol. Jost droeg Sure fire op aan zijn vader, die min of meer model stond voor het personage Wes.

    Jon Jost

    • 83'

    • VS

    IFFR 1992

    Trinity

    Trinity

    Trinity is een op grote schaal gedachte installatie die wordt voorbereid aan de ZKM (opleiding voor mediakunst) in Karlsruhe, die in zijn uiteindelijke vorm zal bestaan uit tien projectieschermen in een speciale architectonische ruimte. De hier getoonde samenvatting, een soort pre-view, bestaat uit een sampling van beelden voor een enkel scherm. Deze geconcentreerde keuze geeft een indruk van de schilderachtige kwaliteit van de beelden die ontstonden door een kort shot (van 1 minuut en 20 seconden) complex en veelvuldig te bewerken en te manipuleren via de geavanceerde computers in Karlsruhe. De uitdrukking schilderachtige kwaliteit kan hier vrij letterlijk worden genomen: de beelden zijn vaak zuiver abstract en vallen alleen nog maar te vergelijken met de befaamde werken van de historische abstracte expressionisten. Het voltooide totale werk zal in de herfst van 2002 in Karlsruhe te zien zijn.

    Jon Jost

    • 35'

    • Italië

    IFFR 2002

    Wereldpremiere