Door zijn alledaagse leven voortdurend vast te leggen, heeft Sebastiaan Verbeeten een teder coming-of-ageverhaal geconstrueerd dat afspeelt als een radicaal serieuze cine-memoir. Terwijl hij het overlijden van een goede vriend verwerkt, richt zijn gefragmenteerde filmproject zich op zijn relatie met Pieta. Waar de camera (bijnaam “de doge”) in eerste instantie ruimte voor reflectie biedt, creëert hij gaandeweg een breuk tussen het stel. Hyperpersoonlijk, pijnlijk intiem en existentieel aangrijpend – de resulterende film verkent de pijn van een filmmaker die elk facet van zijn emotioneel turbulente leven wil vastleggen.