Orphea in Love

Axel Ranisch is een van de eigenzinnigere figuren binnen het bewegend beeld-genre in Duitsland. Hij springt heen en weer tussen educatieve tv (talloze afleveringen van de zeer geliefde serie Löwenzahn) en ongewone filmprojecten als zijn onbevangen, grotendeels geïmproviseerde afstudeerfilm en debuut Dicke Mädchen (2011) of het verbijsterend blijmoedige kinderavontuur Reuber (2013). En vervolgens maakte hij een zijsprong naar misdaadentertainment en voegde enkele afleveringen van de in eigen land zo geliefde cultpolitieserie Tatort toe aan de mix. En, alsof dit nog niet gek genoeg was, regisseert hij ook regelmatig operaproducties voor de meest prestigieuze operahuizen van Duitsland.

Orphea in Love, waarom het hier gaat, vermengt een aantal van deze uitstapjes tot een bijzonder staaltje muziektheatercinema. De film, opgebouwd als musical of operette, combineert beroemde aria’s met modern klassieke balletchoreografieën. Toepasselijk genoeg zou de titel kunnen duiden op een variant van Jacques Offenbachs Orphée aux enfers uit 1858 (die elders in het programma wordt  vertoond!). Maar eigenlijk is het verhaal over de jonge, twaalf-ambachten-dertien-ongelukken Nele, haar droom over operaroem en haar liefde voor danser Kolya, in zijn bonte mix van realisme en kitsch, meer verwant aan Flashdance (1983; Adrian Lyne) en de gemiddelde videoclip van Lady Gaga. Wow. WOW!

– Olaf Möller