Feast

Er was muziek en wijn, maar er waren ook injectienaalden: kratten vol objecten van een plaats delict worden uitgestald op een tafel. Deze geestige maar sinistere openingsscène zet de toon voor Feast, de eerste lange speelfilm van Tim Leyendekker. Uitgangspunt is de verontrustende Groningse hiv-zaak, waarbij mannen tijdens feesten met voorbedachten rade werden gedrogeerd en geïnjecteerd met besmet bloed. Eerder excelleerde Leyendekker op IFFR door de grenzen van vormen en verhalen op te zoeken. Feast is zijn eigen compromisloze proces van waarheidsvinding, langs diepe primaire emoties als lust, agressie en de behoefte aan geborgenheid.

Leyendekkers elegante en vernuftige film is als een stevige omhelzing waarbinnen verwondering, plezier, verontwaardiging en afschuw alle ruimte krijgen. Elke gedachte krijgt haar eigen vorm. Verruimt drugsgebruik behalve de geest ook de wil? Kan instemming elastisch zijn? Theatrale monologen gaan moeiteloos over in het documentair gestileerde alledaagse. De schuldigen worden bevraagd en aangemoedigd om na te denken over hun daden.

Soepel bewegen toon, ritme en kleur mee met verschillende perspectieven en dimensies. De locaties variëren van een sober conventionele Hollandse woonkamer en een microbiologisch laboratorium tot een strand bij zonsopkomst. Ook verwijzingen naar Plato vinden hun plek. Tijdens diens feestmaal Symposium wordt gefilosofeerd over oorsprong, aard en het doel van Eros en vriendschap. Waar eindigt persoonlijk genot en begint de invasie van de ander? Kan het zijn dat een agressor slechts zocht naar een gevoel van thuiskomen?

Als onderdeel van Critics’ Choice VII: On Positionality wordt de vertoning on demand van Feast voorafgegaan door een video-essay van Will DiGravio.