Atlantis

In de nabije toekomst in Oekraïne probeert voormalig soldaat Sergej zijn oorlogstrauma te boven te komen en zingeving te vinden. Als de smelterij waar hij werkt haar deuren sluit, komt hij als vrijwilliger bij de Zwarte Tulp terecht, een organisatie die honderden lichamen van gevallen soldaten bergt. Daar ontmoet hij archeoloog Katia, die letterlijk en figuurlijk de gevolgen van haar eigen geschiedenis opgraaft.

Filmmaker Valentin Vasjanovitsj' achtergrond als director of photography, van onder andere The Tribe (IFFR 2015), is voelbaar. Middels veelal statische en afstandelijke gedraaide tableaus creëert hij een even prachtige als mistroostige mise-en-scène − vol brandend vuur, ijzige modder en grimmige sneeuwlandschappen. Niet alleen de psychologische gevolgen voor Sergej en Katia, maar ook de economische degradatie en vooral de ecologische catastrofe voor de regio Donbass, dat is veranderd in een onbewoonbare woestijn van Tsjernobyl-achtige proporties, worden pijnlijk duidelijk. Atlantis laat daarmee een urgent en schrijnend portret zien van een Oekraïne dat leeft met de desastreuze gevolgen van de oorlog met Rusland: een Oekraïne in crisis, op het apocalyptische af.