Neon Bull

Iremar trekt met een rodeogezelschap door het noordoosten van Brazilië. Het is zijn taak om de stieren de ring in te sturen. De fysieke opzwepende scènes worden gevolgd door contemplatieve passages, waarin leden van het gezelschap op schilderachtige wijze worden geportretteerd.
Cameraman Diego García hanteert een documentaire-achtige esthetiek om de dynamiek in de ring weer te geven. Het is een lossere stijl, gecombineerd met symmetrische tableaus die doen denken aan de doeken van Johannes Vermeer. De camera is een observator die alledaagse gesprekken vat, zoals het gejengel van jongeling Cáca. De camera is tegelijk een instrument van verwondering, zoals tijdens de bijzonder belichte dansopvoeringen van moeder Galega.
Zo bezien kan de film vergeleken worden met een meanderende rivier. Tijdens de rustigere gedeeltes kan de kijker zich verwonderen, en in de scherpe bochten wordt de veranderende Braziliaanse samenleving belicht. Zo wordt op harmonieuze wijze duidelijk hoe traditie geleidelijk plaatsmaakt voor industrie.