Les enfants désaccordés

In het eerste filmpje van Garrel lopen de pubers Pascal en Christiane weg van huis, stelen een auto en belanden in een groot huis aan de rand van de stad. Hun spelletjes en gesprekken over de problemen met hun familie worden afgewisseld met interviews met mensen die het gedrag van de jongeren proberen te verklaren.
Over zijn positie in de Franse filmwereld zei Garrel: ‘Het is altijd al zo geweest. Sinds mijn allereerste film. Ik heb er niet voor gekozen gemarginaliseerd te worden. Ik werd letterlijk uitgesloten. Ik herinner me mijn eerste film nog, een korte film die ik in 1964 maakte, Les enfants désaccordées. Die maakte ik toen ik 16 was. Hij werd op tv vertoond samen met een andere film van iemand anders. Die andere regisseur werd voor de gelegenheid geïnterviewd en toen het eindelijk mijn beurt was zei men dat ze me niet gingen interviewen omdat ik zo anders en te origineel was. Ze waren gewoon niet geïnteresseerd. Zo ben ik begonnen. Ik ben altijd anders gevonden dan alle anderen. Dat dwong me tot het maken van film buiten de film, als het ware. Pas toen ik Andy Warhol ontmoette in 1969 – na de aanslag op hem – besefte ik dat het niet erg was om een buitenstaander te zijn. Om buiten de gevestigde kunstscene te werken. In mijn geval is dat absoluut geen pose: ik werd gedwongen om zo te werken. Nu ben ik eraan gewend, dus ik ben niet gefrustreerd meer.’ (Cinema-Scope/Stefean Grisseman)