Be Calm and Count to Seven

‘Wanneer je aan zee staat, lijkt hij soms blauw, soms groen, maar er is nog een kleur: een kleur die alleen kan worden gezien door degenen die op zee zijn vergaan. Maar zij keren nooit terug om te vertellen welke kleur de kolkende zee heeft.’ Met deze beginwoorden wordt de toon gezet van dit lyrische speelfilmdebuut van Ramtin Lavafipour.
Motu (Omid Abdollahi) is een tienerjongen in een afgelegen vissersdorp, ergens in Zuid-Iran. Omdat de zee is uitgeput, leeft het hele dorp van het smokkelen van goederen en soms ook mensen. Op gezette tijden doemen er grote, geheimzinnige pakketten op uit zee, die door de plaatselijke bevolking worden verborgen en dan worden doorgesmokkeld.
De vader van Motu is een paar dagen geleden uit het dorp vertrokken, maar er is nog geen bericht van hem. Motu verdient geld en zorgt voor zijn moeder en zusje, in afwachting van de terugkeer van zijn vader. De meeste tijd brengt hij door met voetballen en dromen dat hij even rijk en beroemd wordt als Ronaldhino. Hij raakt bevriend met de bemiddelaar van de smokkelaars (Heydayat Hashemi) en stelt hem voor om het echte werk te doen zolang zijn vader nog niet terug is.
De film is in een realistisch-documentaire stijl gedraaid, met dynamisch camerawerk en prachtige sfeerbeelden. Een gevoelige bespiegeling over de veranderingen in een klein vissersdorp tijdens de overgang van een traditionele manier van leven naar de snelle hedendaagse consumptiemaatschappij.