You, the Living

‘Het vinden van een vriend was wat mij verheugde, want de mens is de mens tot vreugde’, zo luidt de Oud-IJslandse dichtregel die Andersson inspireerde bij het maken van You, the Living. De titel van de film is overigens ontleend aan Goethe. Poëtisch is Anderssons film zeker, klassiek ook, maar toch nergens hoogdravend. In ongeveer vijftig tableaus, soms met elkaar verbonden, behandelt Andersson de manier waarop mensen zich in elkaars nabijheid gedragen, hoe zij van elkaar afhankelijk zijn.
Dat is – ook in de ogen van de Zweedse meester – een wat lichter onderwerp dan dat van zijn vorige film, Songs from the Second Floor, die op vergelijkbare manier was opgebouwd rond het thema van collectieve schuld. In visueel en formeel opzicht lijken de films op elkaar: gebleven zijn de schilderachtig mooie scènes, soms komisch, soms tragisch, meestal tragikomisch en ontroerend, waarin de camera vanuit (meestal) onbeweeglijk groothoekperspectief de lotgevallen der mensheid gadeslaat, zonder montage binnen een scène.
‘Het leven is moeilijk, voor ieder van ons, en de humor redt ons’. Anderssons humor gaat uiteindelijk nooit ten koste van zijn personages. Zo keert hij telkens terug naar een dronkeman, die ‘niemand begrijpt me’ voor zich uit prevelt. De eerste keer lachen we erom, maar door de herhaling blijkt de compassie van Andersson en de waarheid van de klacht. (GT)

• 

• 

• 

•