The Sun and the Moon

'The Sun and the Moon is een filmsprookje over twee vrouwen die een beangstigende confrontatie meemaken met ‘het andere’ in de vorm van een afschuwelijke, monsterlijke man. Ze staan voor de keus: toekijken, accepteren, of hem vernietigen. Iedereen zit vast in zijn eigen isolement en is bang voor de dreiging die hij of zij het hoofd moet bieden. De film - een persoonlijke interpretatie van Belle en het Beest - codeert zorgen, overtuigingen en verlangens tot verleidelijke beelden die op zich weer een soort camouflage zijn, waardoor harde waarheden kunnen worden gezegd.'
Aldus Stephen Dwoskins korte beschrijving van zijn eigen, laatste film. Een film die een midden zoekt tussen speelfilm, vorm- en lichtessay, autobiografische noties en de echo’s van het bekende sprookje. In deze film zijn de beelden grotendeels door Dwoskin zelf gedraaid, geassisteerd door vier cameravrouwen, die zelf ook filmmaker zijn. Aangezien Dwoskin vanwege zijn handicap steeds meer aan huis is gekluisterd, is hier sprake van een soort noodgedwongen domestic cinema: een overschrijdende videofilm waarin de maker zichzelf niet ontziet. Kortademig, lang ademend, in de afwezigheid van het gesproken woord. Hoe verhouden de vrouwen zich tot die eigenaardige man in dat huis? En zijn de vele vertraagde beelden misschien een metafoor? Of een letterlijke poging om de tijd te vertragen, op te rekken, op te heffen? (EH)