Stellet licht

Zoals op wel meer plekken in Noord- en Zuid-Amerika, woont in het noorden van Mexico een mennonietengemeenschap, die haar eenvoudige, religieus geïnspireerde boerenbestaan zo ver mogelijk van bemoeizuchtige overheden probeert te leiden. Hoewel deze mennonieten al eeuwen weg zijn uit onze streken, en veel omzwervingen achter de rug hebben, zijn ze Noord-Europees blond, en spreken ze een taal die, herkenbaar en onverstaanbaar tegelijk, op de onze lijkt. In die bijzondere gemeenschap situeerde Reygadas zijn schitterende derde speelfilm, Stellet Licht. Met een film die is ingeklemd tussen een fenomenaal getructe zonsopkomst en zonsondergang, toont Reygadas weer zijn enorme lyrische talent.
Stellet Licht is onverhuld een emulatie van Carl Theodor Dreyers transcendentale meesterwerk Ordet, maar staat stevig op eigen benen als een authentiek drama over een getrouwde, godvrezende boer met een mooie kinderschare, die verliefd is op een andere vrouw dan de zijne – en zij op hem. Hun onmogelijke liefde druist in tegen Gods wil, zo is hun overtuiging. Maar daarmee is die nog niet weg.
In de mooie, lange, statige takes die we inmiddels van Reygadas kennen, en weer vertolkt door prachtige amateuracteurs, voltrekt zich het (melo)drama, met een enkel verrassend terzijde en een even verrassend, ontroerend einde. (GT)

• 

• 

•