I’m Not There

Todd Haynes, die eerder films maakte over de mythes en de iconografie rondom Karen Carpenter (Superstar) en David Bowie (Velvet Goldmine), overtrof de stoutste verwachtingen met zijn ‘Dylan-film’. Voor de laatste lezers die een gewone muzikanten-biopic à la Walk the Line verwachten: de naam van Bob Dylan valt geen enkele keer in I’m Not There, en ‘Dylan’ wordt gespeeld door zes verschillende acteurs. De titel, ontleend aan een tot nu toe alleen als bootleg beschikbaar Dylan-liedje van The Basement Tapes, is in dat opzicht een soort waarschuwing. We zien hem als een zwervend zwart jongetje (Marcus Carl Franklin) dat zijn zieke idool Woody Guthrie opzoekt; als vrouwenversierder (Heath Ledger); als kettingrokende dichter (Ben Whishaw); als folkzanger, later evangelist (Christian Bale); als beroemde outlaw (Richard Gere); en – hoe dan ook het meest spectaculair – als getroebleerde, orakelende rockster, gespeeld door Cate Blanchett.
I’m Not There is lyrisch en poëtisch, experimenteel en eigenzinnig, overweldigend en gestileerd, zwart-wit en verzadigd kleurrijk. Het startpunt is het legendarische motorongeluk in 1966, van waaruit naar achteren en naar voren wordt gesneden.
De dichtheid aan verwijzingen naar de verhalen, liedjes, historische gebeurtenissen en mythes uit de gloriejaren van de Amerikaanse popcultuur is groot. Niet iedereen zal ze allemaal direct herkennen. Dit is dan ook een film die zich talloze malen laat bewonderen. Een monument. (GT)

• 

• 

•