The Last Dining Table

Roh Gyeong-Tae (Teddy) maakte een van de meest innemende en ontroerende films van 2006, een film die gelukkig steeds meer filmliefhebbers voor zich weet te winnen. Met een spectaculair mooie geluidsband en een eigenzinnige stijl - minimalistisch en surrealistisch, maar in al zijn poëtische schoonheid niet moeilijk toegankelijk - trekt The Last Dining Table zich het lot aan van mensen die door de moderne maatschappij gemarginaliseerd zijn geraakt. Een maatschappij die in de ogen van de personages, afkomstig als ze zijn uit de van vooruitgang buitengesloten onderklasse, onbegrijpelijk is, en die in de woorden van de regisseur gekenmerkt wordt door ‘ironie en contradicties, het verdwijnen van familiewaarden en mondiale vervuiling’.
We volgen verschillende verhaallijnen, die pas tegen het einde met elkaar verbonden raken. In de achterbuurten van Seoul leeft een gokverslaafde ‘vader’, recidivist en op zoek naar zijn ouders die hem ooit verlieten. Een ‘zoon’, een gigolo, heeft aids. Op het platteland net buiten de metropool woont een ‘grootmoeder’, die wil scheiden van haar overleden echtgenoot, een ‘moeder’ die in een mortuarium werkt en een werkloze ‘tiener’ die ontevreden is met haar uiterlijk. (GT)