Squatterpunk

Squatterpunk is een moedige en avontuurlijke film, gedraaid in het soort sloppenwijk waar je weinig politiebescherming kunt verwachten. De film, energiek en grappig op een locatie die deprimerend zou moeten zijn, past niet bepaald in de maatschappelijk verantwoorde benadering van de direct cinema-documentaire.
De geluidsband is luid - als je het niet oorverdovend zou moeten noemen. En allesbehalve modieus. Regisseur Khavn, het enfant terrible van de Filippijnse cinema, brengt ons terug naar de jaren tachtig van no future, van de authentieke anarchistische punk. Hij is consistent in zijn stijl, met zwart-witbeelden en een ritmische montage die duidelijk wordt gestuwd door de muzikale geluidsband. In vergelijking met de ironische collages waaruit Khavns andere films zijn opgebouwd, is deze film kristalhelder of misschien zelfs netjes. Naar alle andere maatstaven is de film echter alleen wild en pulserend te noemen.
Op een wel zeer speciale manier toont Squatterpunk iets van het leven in de sloppenwijk. Hij laat zien hoe arme, vergeten en genegeerde kinderen het naar hun zin kunnen hebben. Spelen en zwemmen in rottend afval kan blijkbaar leuk zijn. Zo maakt niet het cliché van de betraande kinderogen ons bewust van een schandalige situatie, maar juist de vitaliteit en het plezier van de hoofdpersoontjes. Of sterker, meer dan medelijden versterkt het plezier de onvermijdelijke boodschap: geen toekomst. (GjZ)