'o Joan, no...'

‘O Joan , No… begint in duisternis; abstracte duisternis; wellicht zelfs oerduisternis. Gaandeweg wordt de duisternis onderbroken met licht, of met een licht. Er volgt een willekeurige sequentie van lichtbronnen - theaterlampen, straatverlichting, huiskamerlampen, het oplichtend eind van een sigaret. De camera begroet deze onderbrekingen van de duisternis geschrokken, terughoudend, stomverbaasd, nieuwsgierig. De begeleidende stem uit zich in gegrom, gekreun, gezucht, gelach. Er gebeurt niets.’ (Duncan Campbell)