Bled Number One

De film speelt in een dorpje (een ‘bled’) in het noordoosten van Algerije. Het is het geboortedorp van filmmaker Rabah Ameur-Zaïmeche. De regisseur speelt zelf de rol van Kamel, die in ieder geval in het eerste deel van de film de protagonist is. Kamel keert noodgedwongen terug naar zijn ‘bled’: hij is Frankrijk uitgezet na een gevangenisstraf. Hij arriveert in het dorp als een vreemdeling. De taal – het Berbers – is hij nauwelijks nog machtig. Hij zwijgt en observeert zijn omgeving en lijkt af te wachten tot niemand zich meer aan die verfranste dorpsgenoot stoort.
Het verhaal wordt uit de losse hand en haast structuurloos verteld, maar dringt diep onder de huid van het Algerijnse probleem. Niet structuur, maar ritme en melodie houden de fragmenten samen, als bij een geïmproviseerde muzikale compositie. Niet voor niets voert de regisseur tijdens een documentair moment in de film letterlijk zijn componist op als deze op een heuvel buiten het dorp op een elektrische gitaar de gevoelens van Kamel vertolkt.
Later in de film krijgt Louisa, een nicht van Kamel, meer de hoofdrol. Louisa wil zangeres worden, jazzzangeres nog wel. Haar familie is geschokt, want ook dit dorp is door de fundamentalistische islam aangeraakt. Haar man verlaat zijn veel te wereldse vrouw, kidnapt hun zoontje en drijft Louisa tot waanzin. Pas in een psychiatrische inrichting krijgt ze de kans om de rol van een Algerijnse Billie Holiday aan te nemen. (GjZ)

• 

• 

• 

•