Krisana

Krisana is droevig als een film maar zijn kan, doortrokken van schuldgevoel en gemiste kansen. Gedraaid met vermoeide bewegingen in een onvermijdelijk zwart-wit. Beter gezegd, gedraaid met een superieure vermoeidheid en een noodzakelijk zwart-wit. Lange contemplatieve shots volgen een soort Man Zonder Eigenschappen door een verhaal dat zich niet vanzelf prijsgeeft. Echt of gedroomd. Een man van middelbare leeftijd is 's nachts getuige - hij denkt althans getuige te zijn - van de zelfmoord van een vrouw. Hij grijpt niet in. Nadat hij is verhoord door een cynische politieman keert hij overdag terug naar de brug. De man, archivaris van beroep, zoekt als een ware archiefrat naar aanwijzingen. Hij doorzoekt een handtas, leest lange brieven die aan ene Alexej zijn gericht, kijkt naar foto's uit betere tijden. Of hij dichter bij een oplossing of een inzicht komt, blijft aanvankelijk ongewis. Krisana speelt zich af aan de rand van Europa en ademt een Oost-Europese sfeer die al tot het verleden leek te behoren. Kelemen heeft de reputatie de tovenaarsleerling van Bela Tarr te zijn. In deze film nadert hij de meester ogenschijnlijk dichter dan ooit, maar tegelijk vertelt hij onmiskenbaar zijn eigen verhaal en schept hij zijn eigen sentiment. Hoe duister ook, de film is doortrokken van liefde - zij het misschien geen gelukkige of bereikbare. Uiterlijk onbewogen, maar onder de oppervlakte laten de emoties zich raden. (GjZ)