Serva e padrona

Een geïmproviseerde speelfilm die zweeft tussen documentaire (wat betreft de stijl) en theater (wat betreft de eenheid van plaats en handeling). Vier actrices en een Romeins huis aan de Tiber blijken voldoende om het toneelstuk De meiden (Les bonnes) van Jean Genet te verfilmen. Een vrije verfilming, want de hoofdpersonen gaan zo hun eigen gang en spreken zo hun eigen taal. Tegen het vallen van de avond treffen drie vrouwen (die niet verbergen dat ze actrices zijn) elkaar in een kleine keuken. Ze praten wat. Ze doen wat. Ze hebben geen haast. Het leven zelf lijkt hier betrapt. Gedurende de film (en gedurende de nacht) beweegt het kleine gezelschap zich van de keuken naar de spiegels van de badkamer, naar de kale woonkamer en uiteindelijk naar buiten, naar het fraaie uitzicht op de Eeuwige Stad. Twee actrices zijn 'meiden', één is er 'vrouw'. Een bazin die geliefd wil zijn en die haar macht subtiel wil uitoefenen. En twee diensters die de grenzen van de macht aftasten. Eerst bij hun eerste bazin en later in het stuk bij een andere. Een rollenspel als een schermwedstrijd. De filmmaker draagt de film op aan zijn actrices en het is na het zien van de film niet moeilijk te begrijpen waarom: het is hun spel, hun aanwezigheid en hun lichaam dat alle ruimte krijgt en zo de film draagt. (GjZ)