Ontic Antics Starring Laurel and Hardy

Nervous System Film Performance 'The Nervous System bestaat uit twee identieke filmkopieën op twee projectoren waarmee je frame voor frame kunt spoelen en freezen. De tweelingkopieën lopen frame voor frame door de projectoren, op het ritme gedicteerd door de kunstenaar-operateur, ergens tussen een diaprojectie en filmvertoning in. Ze zijn geneigd niet helemaal synchroon te lopen, waarbij er maar één frame verschil is. Dit verschil zorgt voor beweging en vreemde driedimensionale, ruimtelijke illusies, waarbij een draaiende propeller voor de twee projectoren opgesteld de geprojecteerde beelden doorbreekt en afwisselt. Minieme verschuivingen in de manier waarop de twee beelden elkaar op het scherm overlappen, creëren radicaal verschillende visuele effecten. Het pulserende geflikker (niet geschikt voor epileptici) is noodzakelijk om eternalisms te creëren, ontdooide tijdsfragmenten, doorgaande bewegingen die nergens naartoe gaan, vergelijkbaar met niets. Zo kan bijvoorbeeld zonder merkbaar begin, einde en punt van herhaling een nek draaien, tot in eeuwigheid. Ik hou ervan om in bestaande films rond te spitten, om te kijken wat een film aan herinneringen herbergt, wat je mist als die op normale snelheid wordt gedraaid. Normale snelheid is prima. Het vertelt ons verhalen en nog veel meer, maar het blijft altijd beperkt tot de oppervlakte van de filmspoel. En film is zoveel meer. Ik wil er dieper in duiken, ermee spelen, het in een nieuw licht aanschouwen, door vernuftige, expressieve projectie. Freud zou het een poging om in onze geest te kijken noemen. Een dosis geformuleerde waanzin kan zeer verfrissend en therapeutisch werken (zie Hellzapoppin, 1941). Stel je bijvoorbeeld eens 2½D-film voor. Iets hoort of vlak te zijn of diepte te hebben. Toch verschijnt in het verlichte kader van The Nervous System een onbestaanbare combinatie van vlak en diep. De manier waarop wij vormen lezen krijgt een nieuwe vorm en het scherm wordt doorboord door het punt dat de twee zichtlijnen vormen. Het doek wordt opengeblazen, in stukken gereten, door talloze objecten die voor en achter het doek lijken te reiken. Vlak en diep strijden om ze te laten verschijnen in elkaars domein, een optisch getouwtrek dat alles op zijn kop zet. Dat is The Nervous System. Het vlak wordt gehakt tot wrak. Eigenlijk dekt "time/motion study" niet de extatische lading die het kan hebben. We raken hier aan de essentie van de cinema, de allereerste impuls: vivisectie op het moment. Na een eeuw waarin de cinema tot een industrie is verworden, aan rationele standaardnormen en economische wetten voldoet, moeten we terug naar de mogelijkheden van een kubistische cinema. Het kubisme had niet bestaan zonder de openbaringen die de allereerste cinema bracht.' [K.J.]