Lamento Emori - A Mystery Tryptich, in Elegy Parts

Elegy Part I: Through the Same GateTweemaal door dezelfde tunnel. Éénmaal om geboren te worden en de andere keer om te sterven. Vrije associatieve beelden worden begeleid door een tweemaal uitgesproken tekst over ervaringen van barensnood en doodstrijd. Wanneer we geboren worden is het zeker dat we het rijk van licht en geluid betreden, maar hoe zit het met die befaamde tunnel naar het licht uit bijna?doodervaringen?Elegy Part II: Somewhere My FriendBezwerende beelden bij een overdenking over het laatste afscheid. Een contemplatie over de definitieve reis naar een onbekend en onherroepelijk einde. Een reis van ergens naar nergens die zich niet concreet laat verbeelden. De filmmaker doet een poging die in ieder geval een sfeervol en weemoedig resultaat oplevert.Elegy Part III: Leaving the Film FaceBewust narcistisch zelfportret van een filmmaker die deze film beschouwt als zijn requiem (aan het slot ondersteund door het Requiem van Verdi). Nog één keer staat hij letterlijk en figuurlijk stil bij zijn filmgezicht. Een narcistische overdrijving om er vervolgens afscheid van te kunnen nemen. Treurig, maar ? zoals de maker zelf zegt ? ieder einde is het begin van iets nieuws. Er blijft hoop.Special Bonustrack: This is the End of 'My Way'Visuele en muzikale overdenking bij een afscheid. Moleveld koos het sterke, maar afgekloven nummer My Way van Frank Sinatra juist vanwege zijn versleten emoties, of, zoals hijzelf zegt, vanwege de 'doodgeknuffelde beeldvorming'. Volgens de maker leiden er geen wegen en zeker geen Mijn Wegen naar het landschap van de waarheid. Iedere weg leidt naar het landschap van het 'niets'. Er zijn maar weinig filmmakers die in staat zijn om dergelijke neerslachtige overwegingen in beelden uit te drukken.