Balnearios

Zou het waar zijn, dat verhaal van de jongeman die aan het eind van de vorige eeuw een enorm hotel aan de speeltafel won, om het later te verliezen aan een paar schurken? Kan het zijn dat hij dat deed zoals men een paleis aanbiedt aan zijn geliefde door de deuren van het hotel te sluiten voor gasten? Zijn het echt vakantiegangers, die in dit verhaal beschreven worden als een vreemd, slonzig volk? En het personage Zucco dat de filmmaker zo fascineert is dat echt wel een exemplaar uit het Argentijnse hooggebergte, wiens culinaire gaven op gelijke hoogte staan met zijn spontane kitschkunst, en die tijd vrij lijkt te hebben gemaakt om deel te nemen aan alle sociale en politieke hulporganisaties in de regio? Is het mogelijk dat er in Argentinië een verdronken stad bestaat, een Atlantis uit een mythologietje? Of gaat het hier om zuivere fictie?Balnearios combineert de (fake-)documentaire met mondelinge overlevering en technieken uit de fotoroman, iets wat de filmkunst sinds Chris. Markers La jetée vergeten leek te zijn. Met een voorkeur voor fantastische verhalen die overduidelijk contrasteren met het prozaïsche karakter van de personages is Balnearios, het eerste werk van de 26jarige Llínas, net zo amfibisch als bepaalde soorten die aan de rand van het water leven. En net zo radicaal bijzonder, zo alledaags vreemd als die amfibieën. Horacio Bernades schrijft voor Pagina12.