Have a Nice Day Alone

Het stuk begint met een bizar, hypnotiserend pulserend beeld, alsof je naar een beeldscherm met een 'tic' zit te kijken. Het beeld krimpt, golft, valt uiteen, alsof een verborgen instantie ermee speelt. Het visuele spel wordt onderbroken door extreme vormen van stemgebruik, zoals jodelen, macaber gelach, schijnbaar vanuit een verborgen gebied. Het beeld wordt steeds onrustiger, het geluid steeds maniakaler en dan klinkt er opeens een robotachtige stem. Dan verschijnt er een kind dat het mechanomorfische wezen weet te bedaren. Door de vragen die het kind aan de robotstem stelt, verandert die van een voice-over in een personage in de 'film'. De stem staat niet meer buiten de mise en scène, maar neemt er nu deel aan, in de interactie met het kind. Ten slotte trekt de stem zich terug in een soort overpeinzing, waarbij hij tegen zichzelf praat. (Thomas Zummer)