Poëtica van de interferentie
Luis Recoder begint op zijn eigen wijze vanuit het niets. Hij neemt al lang vergeten ‘gevonden’ films uit hun blikken en reanimeert deze slapende films en hun tijd- en ruimtestructuren om volstrekt nieuwe ervaringen te genereren.
‘Met zijn projectie-performances, waarbij hij één filmprojector voedt met meerdere filmstroken, of een rij projectoren met gedupliceerde prints, heeft Recoder een sensatie teweeggebracht. Net als in de begindagen van de film, rond de eeuwwisseling, benadrukt Recoder het magische en het mechanische van het apparaat en de rol van de operateur als topartiest. Dit leidt tot een verleidelijk spektakel, met subtiele manipulaties en elegant-simpele, technische waaghalzerij.’ (The Film Society van Lincoln Centre)
Recoder maakt gebruik van marginaal of gedateerd materiaal (een indoor-wielerwedstrijd, een lang vergeten B-western, een superdidactische instructiefilm over het verzorgen van wonden) om ons, op het keerpunt van het digitale tijdperk, te laten terugkeren naar het magische plezier van de filmillusionisten. Met zijn dubbelbeeldprojecties onthult hij de vreemde, vaak surreële poëzie van de originele films en creëert een fascinerende blik op vermengde, overlappende en ‘geloopte’ tijden.
‘Aan het uiterste einde van de cinematografische droom van een illusie (illusie van een droom) is er een opening in het doek waarin weer een ander filmdoek is opgehangen; daar wordt onze transparantie in een ander licht gebaad, getemperd, verspreid en wild gebroken.’ (Luis Recoder)
