After Life

Maborosi, de eerste lange speelfilm van Kore-Eda Hirokazu die in 1996 op het festival van Rotterdam te zien was, ging over rouwverwerking, over het verder leven na de dood van een ander. Kore-Eda's nieuwe film, After Life, gaat over het leven dat zich voor de dood heeft afgespeeld, over de verwerking van het leven. Ergens tussen hemel en aarde, op een hemels platteland, bevindt zich een huis waar een soort sociaal werkers de pas overledenen een week lang helpen bij het sorteren van hun herinneringen. Het doel is een moment van opperst levensgeluk op te sporen dat ze mogen meenemen naar de hemel: dat moment wordt hun persoonlijke hemel. Geen gemakkelijke opgave, maar wel een noodzakelijke, want wie er niet in slaagt zal voor altijd in de tussenwereld blijven. Op de van Kore-Eda bekende, bijna documentaire wijze focust het verhaal op een groepje nieuw gearriveerden. Voor een deel worden ze gespeeld door amateur-acteurs die duidelijk over hun eigen herinneringen spreken. De centrale relatie is die tussen de jonge 'gids' Mochizuki en een zeventigjarige man die in het reine moet komen met het idee dat zijn leven volslagen gewoon was en dat hij zich in niets heeft weten te onderscheiden. Een proces dat voor beiden verstrekkende gevolgen zal hebben. De premisse van After Life is een soort religieuze fantasie, maar Kore-Eda's behandeling ervan is sensitief en menselijk.