Neil Young, ‘The Greatest Living Canadian’, heeft de afgelopen vijfendertig jaar een enorm en divers muziekoeuvre opgebouwd. Zijn werk met Crazy Horse kenmerkt zich vooral door de ongeëvenaarde gitaar-noise die Young en Crazy Horse-gitarist Poncho Sempedro weten te produceren.Jim Jarmusch is sinds jaar en dag een uitgesproken bewonderaar van Young – hij liet hem de score van Dead Man schrijven en reserveerde daarin ook een klein rolletje voor hem. Neil Young vroeg Jarmusch op zijn beurt een aantal concerten te filmen tijdens de wereldtournee van 1996. Jarmusch deed dat deels op 16mm en 35mm, maar vooral, ‘proudly’, op 8mm. De gespeelde muziek – klassiekers als ‘Like a Hurricane’, ‘Tonight’s the Night’ en ‘Stupid Girl’ alsmede nieuwe composities – is opgenomen in kristalhelder Dolby-stereo; zoals Jarmusch zelf zegt, ‘made loud to be played loud’. Wat met name duidelijk wordt is hoezeer de muzikanten al drie decennia lang hun rock ‘n roll dynamisch en springlevend hebben weten te houden: door telkens weer samen de song uit te vinden.De benadering van Jim Jarmusch is nadrukkelijk die van een fan. Ondanks interviews met onder anderen de vader van Neil Young en historisch materiaal uit 1976 en 1986, is Year of the Horse geenszins een historische documentaire. Het is immers onmogelijk om in een film een overzicht te geven van de geschiedenis van deze muzikanten, zo vinden ze zelf, ‘en al helemaal niet door een artistieke hipster uit New York’.
