Geheel in stijl met de grillen van het kunstwereldje verklaarde Steve Reinke dat hij vóór het jaar 2000 en zijn zesendertigste verjaardag honderd video’s gemaakt wilde hebben. ‘Gezamenlijk zullen die mijn werk als jonge kunstenaar uitmaken.’ In 1997 had Reinke zijn honderd video’s al af, ruim voor op z’n schema.De meeste van Reinke’s videotapes zijn kort, alsof ze gemaakt zijn voor de MTV-generatie, of voor kijkers met een chronisch concentratiegebrek. Ze worden bevolkt door kinderen, kleine dieren of andere organismen, geesten en doden. In feite is er in zijn tapes geen onderscheid tussen levenden en doden; er is eerder sprake van een continuüm van ’the pre-dead, the dead, and the undead’. En allemaal spreken ze. Of, zoals de verteller op een van de tapes zegt, ‘er is weliswaar geen liefde tussen lijken, maar er is wel conversatie’. Er is derhalve een keur aan stemmen op deze banden. Stemmen die uit een schrijfmachine lijken te komen, met als geen andere functie het produceren van zinnen. Die zinnen brengen weer nieuwe symptomen voort, wangedrochten en natuurmonsters.
