Postman Blues is een vermakelijk, geraffineerd verteld verhaal over de verwikkelingen rond de plichtsgetrouwe postbode Sawaki. Op zijn avondronde brengt hij een bezoekje aan Noguchi, die zojuist zijn pink heeft afgehakt om opgenomen te worden bij een yakuza-bende. De pink rolt van de tafel, zo de posttas van Sawaki in. Als Sawaki die avond in een balorige dronken bui alle post opent, raakt hij Noguchi’s pink kwijt. Dat is een probleem, want Noguchi’s yakuza-baas wil de pink hebben, opdat Noguchi hem er later niet stiekem weer aan kan laten zetten. De politie houdt inmiddels Noguchi’s huis nauwlettend in de gaten, waardoor de postbode van de ene dag op de andere een hoofdverdachte in een moord- en drugszaak wordt. En dit is nog maar één van de vele absurdistische verhaallijnen die de film kent. De corrupte postbode als narratieve kunstgreep: He Yi (Postman) en Pål Sletaune (Junk Mail, zie elders in deze catalogus) gingen Sabu voor. Ondersteund door een zeer vindingrijk plot, dat voortvloeit uit die ene avond waarop de postbode de brieven opent, is Postman Blues vooral een hilarische film, vol onderkoelde humor. Zo vindt de wilde achtervolging plaats op de fiets en krijgen we een kijkje op de Nationale Huurmoordenaars Wedstrijd. De politie is oliedom, de yakuza net iets slimmer, maar zij worden door Sabu evengoed op de hak genomen. Een van hen: ‘Een huurmoordenaar moet de muziek in zijn hoofd volgen. Muziek bepaalt hoe de aanslag eruit gaat zien.’
