Il figlio di Bakunin

Portret van Tullio Saba, een mijnwerker die de eerste helft van deze eeuw een stempel zette op de politieke en culturele bewustwording van Sardinië. Saba kon de sterren van de hemel zingen en bezat daarnaast de gave de verdrukte arbeiders een stem en een vakbond te geven. Hij bracht het tot politicus, op handen gedragen door het volk, hartgrondig vervloekt door de bezittende klasse. Zijn zwak voor vrouwen maakte de legende compleet. Regisseur Cabiddu onthield zijn portret van Saba het klassenstrijdrealisme van Claude Berri's Germinal of Stijn Coninx' Daens. Wat treft is de romantiek van de film zelf, de droom die wellicht meer waard is dan de werkelijke historie, de herinnering aan het lyrisch engagement van films die we op de Rotterdamse festivals van de jaren zeventig zo diep bewonderden. Cabiddu roept die sfeer op in fraai gestileerde, maar nooit overdadige beelden en via de wondermooie muziek van Franco Piersanti.