Aan het eind van een schooldag in Teheran komt de moeder van Mina, die haar arm in het gips heeft, haar niet ophalen. Alle kinderen gaan naar huis, maar Mina (Mina Mohammed Kahni, het meisje uit Panahi’s eerste film The White Balloon) blijft achter, want ze weet de weg naar huis niet helemaal uit haar hoofd. Op een gegeven moment besluit ze toch maar te gaan. Maar welke bus moest ze ook al weer nemen? En waar moet ze eruit? In de chaos van de grote stad blijken niet alle volwassenen even behulpzaam. In de bus luistert ze naar vreemde gesprekken en naar de muziek van voorbijtrekkende muzikanten. Dan komt er plotseling met een schreeuw een einde aan het verhaal van Mina’s speurtocht naar huis. Mina wil niet meer in de film spelen. Ze stapt uit de bus. Maar het meisje is vergeten dat ze nog een microfoon om heeft. De filmmaker besluit haar te volgen, zonder dat ze het in de gaten heeft. Het verhaal lijkt van voren af aan te beginnen: het meisje gaat opnieuw, maar nu als zichzelf, op zoek naar haar huis.Panahi weet met een ware technische tour de force een gevoel van real time op te roepen. Het is vooral de uitstekende fotografie die bijdraagt aan het idee dat de film werkelijk in één dag is opgenomen. Mina Mohammed Kahni, het onvermoeibare centrum van de film, weet zonder problemen de sterperformance die van haar wordt verwacht, waar te maken.
