Waarom en hoe vinden zangers ’emotie’ in hun stem? Deze vraag, die ooit werd gesteld door Roland Barthes, werd het Leitmotiv voor Schroeters nieuwste film. Schroeters filmische oeuvre wordt gekenmerkt door een fascinatie voor theatrale dramatiek, literatuur en opera. Vijf jaar na Malina – in de tussentijd heeft Schroeter zich voornamelijk met het regisseren van opera’s beziggehouden – werd Poussières d’amour gemaakt, ‘afvalprodukten van de liefde’. Schroeter ziet, met andere woorden, het fenomeen zang als een soort bijprodukt van de liefde. Om dit te illustreren nodigde hij een aantal zangers en zangeressen uit die ooit eerder met hem werkten. Hieraan voegde hij de drie grote operazangeressen Martha Mödl, Rita Gorr en Anita Cerquetti toe, de actrices Carole Bouquet en Isabelle Huppert, en het ‘éénvrouwsorkest’ van Elisabeth Cooper, die alle operascores transponeerde en uitvoerde op piano en orgel. De camera werd gevoerd door de gerenommeerde cameravrouw-regisseuse Elfi Mikesch.Er lag geen vooropgezet scenario aan de film ten grondslag. Wel waren er precieze restricties: de set (de abdij van Royaumont), de stad (Düsseldorf) en de gekozen deelnemers. Elke zanger(es) was twee dagen op de set aanwezig, vergezeld door een persoon van zijn of haar keuze (vriend, minnaar, kind etc.), en werkte aan een door de filmmaker gekozen aria. Hieruit ontstond een spontaan, speels en uniek eerbetoon aan de zangkunst.
