Sfeervolle film over een aantal jongens die in Kazachstan opgroeien in het Stalin-tijdperk. Kazachstan was in de Sovjetunie een plek als Siberië: alle misfits werden er naartoe gestuurd. Er bevond zich zelfs een aantal Japanse krijgsgevangenen. ‘Het stadje was als Babylon. Men kon er alle talen horen, Kazachs, Russisch, Japans… Het was een soort microkosmos.’ Veel van de vaders van de kinderen in deze film zijn dan ook gearresteerd, veel van hun vrienden zijn gestorven, veel moeders zijn eenzaam. De kindertijd blijft desondanks de kindertijd, een tijd van liefde. Regisseur Narymbetov benadrukt dat de film autobiografisch is en dat hijzelf de jonge accordeonist uit de titel is. Misschien is dat de reden dat de film zo’n ongekende menselijke warmte uitstraalt.
