Blaue Ferne

Zwart-wit film die op twee manieren poëzie in film vertaalt. Er zijn de prachtig gefotografeerde beelden zonder tekst: lang aangehouden, strak gekadreerde observaties die afwisselend gestileerd en documentair zijn. En er zijn de teksten, die worden gedeclameerd door acteurs. Voornamelijk twee acteurs, een oudere en een jonge man. De film kenmerkt zich door een bijzonder soort humor die tot uiting komt als de acteurs het voordragen van teksten onderbreken voor een ironisch commentaar. In wordt de poëzie op straat gebracht en de dichter wordt soms overstemd door het café-rumoer. Schreiner heeft zijn ervaring, opgedaan bij het maken van documentaires, hier ingezet bij het maken van een origineel experiment dat hij zelf ziet als een zoektocht met de camera naar bewijzen van werkelijkheid en liefde. De camera legt niet iets vast wat er al was; wat Schreiner wil laten zien ontstaat pas nadat de camera begonnen is met filmen.