O fio do horizonte (*)

Gemaakt in de stijl van een policier, heeft O fio do horizonte een voor dit genre opmerkelijk magisch realistisch verhaal. De vijftigjarige patholoog-anatoom Spino (Claude Brasseur) werkt in het mortuarium van Lissabon en is in die hoedanigheid betrokken bij veel misdaadzaken. Op een dag meent hij in het lijk van een vermoorde man zichzelf als jonge man te herkennen. Zijn collega's en zijn vriendin Francesca (Andréa Ferréol) twijfelen ernstig aan zijn verstand, maar opgejaagd door zijn verleden voert hij een speurtocht uit naar de achtergronden van het vreemd bekende onbekende lijk. Het heeft de leeftijd waarop hij zijn ouders en zijn innig geliefde zus (die ook Francesca heette) verloor door een tragisch ongeval; een voor Spino traumatische gebeurtenis die hij naar nu blijkt nooit heeft kunnen verwerken. Spino raakt door zijn onderzoek steeds meer verward in een soort door het verleden opgetrokken labyrint en hij verliest het contact met de werkelijkheid. Het verleden is als een horizon die verdwijnt als je hem benadert - waarmee ook de titel is verklaard.Het oude Lissabon vormt het decor voor Spino's schimmenwereld; de film is sfeervol en schaduwrijk gefotografeerd. Verder valt de tegendraadse muziek op, gecomponeerd door Zbigniew Preisner, de vaste componist van Kieslowski.