Bodysnatchers

Na de klassieker van Don Siegel uit 1956 en de versie van Philip Kaufman uit 1978 is dit de derde grootscheepse verfilming van Jack Finneys The body snatchers. Ferrara’s hedendaagse variant is duister en grimmig. Hij verliest weinig tijd met het introduceren van zijn hoofdpersonen en de buitenaardse parasieten die het op de mensheid hebben gemunt.Hoofdpersoon is Marti, de zeventienjarige dochter van de bioloog Steve Malone, die de opdracht krijgt om de chemische wapens op de militaire basis Selma in Alabama te inspecteren. Marti moet daarom samen met haar stiefmoeder en haar halfbroertje Andy verhuizen naar een woning binnen de muren van het militaire complex. Dit complex blijkt deels al in handen te zijn van de raadselachtige body snatchers. De nieuwe omgeving van Marti is daardoor opmerkelijk vijandig. Vele mensen op de basis hebben hun verschijning al moeten afstaan aan de agressieve vreemdelingen. Uiterlijk zijn ze onveranderd, maar ze kennen geen gevoel en emotie meer en zijn willoze instrumenten van de buitenaardse indringers geworden.Aan eerdere verfilmingen is wel eens een maatschappelijke betekenis gegeven. Zo zouden de snatchers van Siegel het communistische gevaar verbeelden. De versie van Ferrara is opmerkelijk apolitiek; de nadruk ligt op de zuivere horror van de griezelige heelalbewoners. Ferrara wilde geenszins de film van Siegel verbeteren; hij bewonderde die te zeer. De toon bij Ferrara is echter veel onheilspellender en pessimistischer; de paniekerige aardbewoners zijn bij hem kansloos tegen de buitenaardse griezels.