Een jonge vrouw runt samen met een getrouwde man een klein bedrijf. Ze heeft niet alleen een zakelijke, maar ook een amoureuze band met hem. Het gaat slecht met het bedrijf en de man overweegt elders een aanstelling te aanvaarden. Om zowel haar zaak als haar affaire te redden, vervalt de vrouw in crimineel gedrag: ze kidnapt een meisje om met het gevraagde losgeld het noodlijdende bedrijfje in stand te houden. Haar nietsvermoedende compagnon houdt ze aan het lijntje door hem voortdurend een forse financiële transactie in het vooruitzicht te stellen. Omdat ze echter het meisje direct na de kidnapping heeft omgebracht, vindt er geen ruil plaats en is ze gedwongen op zoek te gaan naar een nieuw slachtoffer.Nagasaki Shunichi – van wie vorig jaar Yoru no stranger, kyofu! / Stranger in Rotterdam te zien was – zou je de ‘Japanse Chabrol’ mogen noemen. Met de Franse cineast heeft Nagasaki een voorkeur gemeen voor misdaadverhalen met een sterk psychologische inslag. Zo is The drive boven alles een aangrijpend portret van een vrouw die zich wanhopig tegen naderende eenzaamheid verzet. Ze klampt zich aan de man vast als een drenkeling aan een laatste stuk hout. Hoe kwetsbaar ze in werkelijkheid is, wordt prachtig geïllustreerd door het moment waarop ze beiden in bed liggen. Als de man – die hun verhouding meer en meer afkeurt – zich van haar af wil wenden, bijt ze hem in zijn oor. Als hij zich daarop terugdraait, zien we slechts haar rug. Ze maakt een lachend geluid, maar het kan evenzeer huilen zijn. Hoe goed Nagasaki weet welk verhaal hij eigenlijk vertelt, is af te leiden uit dit shot: we zien haar tengere, vlekkeloze, licht schokkende rug langer dan noodzakelijk is. Alsof hij hiermee haar breekbaarheid nog extra wil benadrukken. Het is geen groot accent, het gaat hooguit om twee à drie seconden. Maar je voelt ze onmiskenbaar. Ook daarin doet Nagasaki aan Chabrol denken: geen grote tekens, maar minimale vingerwijzingen. Doorgaans vertelt hij zijn verhalen in een onopvallende, bijna afwezige stijl. Slechts op een spaarzaam moment als hierboven beschreven, worden we de ware diepte van zijn drama’s gewaar.
