Fi al bahti ‘an Shaïma

De film opent met de beroemde uitspraak van Martin Luther King: ‘I have a dream, that one day, this nation will know its creed’. De filmmaker citeert deze uitspraak omdat hij vreest dat door de Golfoorlog de droom des te moeilijker te verwezenlijken zal zijn. Om hem levend te houden vertrekt hij naar Irak. In Bagdad gaat hij op zoek naar een meisje van wie hij het gezicht op de televisie heeft gezien. Ze werd gefilmd in de wijk El-Amyria en rouwde om de slachting in een schuilkelder vol burgers – mannen, vrouwen en kinderen. De bewoners van de wijk herkennen haar niet op de onduidelijke foto die van het televisiebeeld werd genomen. Men veronderstelt dat ze een familielid was van één van de slachtoffers en dat ze van ver was gekomen voor de begrafenis. Haar naam zou Shaïma kunnen zijn, maar ook Zahra of Baida, gewone namen die toebehoren aan gewone mensen.Tegen het einde van de reis neemt de jongen Khaled, die de slachting als door een wonder heeft overleefd maar wel zijn broer heeft verloren, de plaats van het gezochte meisje in. De ramp roept andere rampen in herinnering, dezelfde gebaren van rouw zijn te zien op archiefbeelden uit Beiroet, Sabra, Chatila, Cyprus of Chili. Ze maken deel uit van het collectieve geheugen van de bezitslozen wier lot het is van de ene naar de andere oorlog te gaan, als gevolg van de grillen van de machthebbers.