Les hautes solitudes

Garrel is nu 26 jaar. Minder uitgesproken dan bij de eerste films blijft hij trouw, zoals [cs]Les hautes solitudes[ce] getuigt, aan een originele benadering van de cinematografie van film tot film . Het gaat om een bijna ruwe cinema, een cinema van de directheid waarin elk beeld op zichzelf leeft en afsterft, zonder dat de montage iets anders is dan rangschikking van die beelden volgens de geheime wetten van een instinctieve globale structuur, een cinema die zich in de eerste plaats tot het gevoel richt van de toeschouwer, hem tot een bepaalde staat opwindt, en tenslotte iedereen voorstelt zijn eigen dagdroom te realiseren, dromen die bevolkt zijn met gezichtsbedrog, obsessies en angsten. Garrel, door onze gevoeligheid op te wekken, duwt ons tegen onze wil in de afgronden van ons zijn: we moeten de reis alleen maken, op het (musicale) ritme van de stomme beelden (de geluidsband is totaal maagdelijk). Met [cs]Les Hautes Solitudes[ce] bereikt Garrel de perfectie van een muzikaal werk: zijn variaties in, vaak stilstaande en ongelijke tijd aangehouden, close-ups, brengen ons in lichamelijk contact (het lichamelijke versterkt door een prachtig contrasterend grofkorrelig zwartwit beeld van grote schoonheid) met enkele gezichten (een man en enkele vrouwen) opgejaagd, vervolgd, gemarteld door een onbarmhartig camera-oog. Tragische visie van een gezicht dat, in het begin van het beeld, al spelend er in slaagt zich te verbergen achter het masker van de acteur maar dat dan, bij gebrek aan voldoende spelaanwijzingen voor een camera die wreed voortgaat de film door te draaien, langzamerhand in paniek begint te komen: vluchtende blikken, plotselinge bewegingen waarmee vergeefs wordt geprobeerd iets uit te drukken (haren naar achteren gebracht), vragen aan de cameraman. Het is het moment waarop men de diepste diepte van de menselijke angst bereikt, van de eenzaamheid van het zijn. (Gérard Frot-Coutaz in Cinéma 75, no. 194)