Sound of Falling

Hoe voelen vrouwen de geschiedenis in hun lichaam en geest? Mascha Schilinski’s tweede speelfilm, de winnaar van de Juryprijs in Cannes, geeft een beklemmend en droomachtig beeld van verdriet, mishandeling, uitbuiting en verwaarlozing in vier Duitse generaties, van de Eerste Wereldoorlog tot nu.

Vluchtige sporen verraden de verhulde trauma’s van de Duitse geschiedenis: een vervaagd gezicht op een foto, een irritant insect, een schreeuw in de nacht, een plotselinge angst om kopje onder te gaan. Voor de vier generaties vrouwen in Mascha Schilinski’s tweede speelfilm wordt het dagelijks leven op een boerderij in Altmark bepaald door dit soort raadselachtige aanwijzingen. Naast gruwelijkheden als mishandeling en dood ademt de plek zelf spookachtige herinneringen. Het verdriet wordt niet alleen fysiek ervaren, maar ook gevoeld en gedroomd. Een overheersend web van verontrustende relaties en familiebanden creëert een morbide sfeer, die de vrouwen dwingt zich wanhopig terug te trekken in hun gekwelde geest. De onconventionele, niet-chronologische benadering levert een cryptische film op zonder duidelijke antwoorden.

In dit verontrustende mozaïek van onuitgesproken, overgeleverde trauma’s herkennen cinefielen elementen van Bresson, Haneke en Schanelec, maar Sound of Falling getuigt vooral van een frisse, eigen regievisie. De meesterlijk geregisseerde mengeling van duistere cinematografie, het bovennatuurlijke sounddesign en de ingetogen vertolkingen zullen je nog lang bijblijven.

– Adrian Martin

• 

•