Strandzha

Strandzha overdenkt het mystieke kruispunt tussen sociaal-historische gebieden en daalt af in het spookachtige verleden van Oost-Europa via traditionele gebruiken, folkloristische verhalen en mondelinge overleveringen. Hoewel ze het niet makkelijk hebben, geeft de lokale bevolking zich over aan de herinnering aan hun Thracische voorouders door middel van bacchanalen en nimfengewaden.

Diep in de bossen van het Strandzha-gebergte vertelt Pepa Hristova een fascinerend verhaal over mensen die naar de zelfkant van de samenleving zijn verdrongen. Strandzha toont bossen als dubbelzinnige ruimtes, standvastig en veerkrachtig op het kruispunt van territoria, te midden van verschuivende grenzen en politieke structuren. Terwijl de wereld om ons heen wordt gebouwd en vernietigd, vindt de natuur een weg om te groeien en te overleven, maar de tol van het turbulente verleden blijft altijd aanwezig.

Hristova focust op het sluimerende collectieve bewustzijn van de bosbewoners, waarvan sommigen zich hebben teruggetrokken in de grensgebieden en anderen zich daar hebben gevestigd. Soldaten, diepgelovige vuurdansers, getraumatiseerde kinderen en geïnstitutionaliseerde vrouwen worden allemaal achtervolgd door geheimen uit hun verleden, die op verschillende manieren tot uiting komen. Strandzha portretteert het leven in de periferie, op een plek waar mensen al generaties lang verdwijnen en die door de geschiedenis heen verscheurd werd tussen het mondiale en sociaal-politieke Oosten en Westen, het stedelijke en het landelijke, en moderniteit en traditie. Het publiek krijgt een kijkje in de huizen, gewoonten en rituelen van een complexe samenleving die voortdurend verandert maar nooit ver verwijderd is van haar geschiedenis. 

– Olivia Hărşan

• 

• 

• 

• 

• 

•