De kern van dit digitale filmgedicht is een wandeling langs de Maas in Rotterdam. Ugo Petronin transformeert deze beelden in een viscerale filmervaring door de ruwe cameradata naar het verkeerde coderingsformaat in zijn montagesuite te sturen. Het resultaat is iriserend en caleidoscopisch: een filmisch equivalent van de zintuiglijke ervaring van overweldigd worden. Begeleid door Clara Afonso’s gedicht Corps d’écumes wordt dit formele experiment een intieme meditatie over staten van verwarring.