Geïnspireerd door het schilderij Zelfportret met een geweer (1912) van Nasta Rojc, construeert Katarina Zdjelar een meditatief stukje film dat heden en verleden op filmische wijze met elkaar verbindt. Over elkaar geschoven opnamen van twee vrouwen in hun huiselijke omgeving brengen een tijdelijke verbinding tot stand tussen Nasta Rojc en de hedendaagse fotografe en videokunstenares Ana Opalić. Deze film laat hen naast elkaar bestaan, in elkaars leven kijken en door hun respectieve blikken een ruimte creëren die autobiografieën en hun betekenis in vraag stelt.