2551.03 – The End

Een gemaskerd aapmens doorkruist een dystopische samenleving in deze verknipte finale van Norbert Pfaffenbichlers 2551-trilogie. Griezelige locaties, opvallende cinematografie en een donderende industriële soundtrack vormen de ruggengraat van deze extreme, hedendaagse stomme film die het midden houdt tussen experimenteel en underground.

Met het laatste deel van Norbert Pfaffenbichlers beruchte 2551-trilogie eindigt de dystopische serie in een climax. Het fictieve universum van 2551 is er een vol verval en onderdrukking en beweegt zich in de uncanny valley tussen experimentele kunst en pure underground trash. Onze held is wederom een naamloos gemaskerd aapmens dat de nachtmerrieachtige wereld van een zwaar gemilitariseerde postapocalyptische wereld doorkruist op zoek naar een vermist kind. Zijn zoektocht leidt hem tot in de krochten van een verwrongen samenleving, waarin hij verontrustende ontmoetingen heeft met kleurrijke en groteske personages.

Ondanks het extreem lage budget waarmee de film is opgenomen, slaagt Pfaffenbichler erin een volkomen geloofwaardig universum te scheppen geïnspireerd op de expressionistische zwijgende horrorfilms van bijna een eeuw geleden. De griezelige locaties, opvallende cinematografie en donderende industriële soundtrack maakt 2551.03 – The End een soort nachtmerrieachtige, hedendaagse zwijgende film die volledig op je inbeukt. De ontknoping bereikt een bijzonder hoog niveau, met het meest expressieve kleur- en textuurgebruik van Pfaffenbichler tot nu toe. 

– Hugo Emmerzael

• 

• 

• 

• 

• 

•