Veni Vidi Vici

Sociale satire is terug! Of het nu gaat om hoogopgeleide bourgeoisie of echte adel, in Emerald Fennells Saltburn en het werk van Ruben Östland worden ze genadeloos beschimpt als harteloos, oppervlakkig en geldbelust – en dat voordat plotwendingen het duidelijk maken wat een onprettig volk het is als hun status wordt bedreigd. Ook Veni Vidi Vici (“Ik kwam, ik zag en ik overwon”, voor het geval dat je die Latijnse les net had gemist) past in die traditie, maar hanteert een strakkere stijl en een logica die nog net even wat meedogenlozer is.

Het zou al teveel zijn om het zwartkomische begin van deze film weg te geven. We beperken ons ertoe te zeggen dat het verhaal gaat over Maynard, een kapitalistisch ondernemer die rijk en beroemd is geworden onder neoliberale motto's als “vernietiging is creatief”. Hij heeft een ziekelijk nauwe band met zijn familieleden. Of, zoals zijn liefhebbende dochter zegt: “Familie is niet belangrijk; familie is alles.” En deze clan is geniaal manipulatief in de manier waarop buitenstaanders worden opgenomen in de familiekring, en net zo hard weer worden uitgekotst.

Met behulp van nauwkeurige framing, slowmotion, subtiel acteerwerk en meer zorgen filmmakers Daniel Hoesl en Julia Niemann voor een geslaagde satire.

– Adrian Martin