Schneewittchen

"Beeld is op zichzelf pornografisch", schreef Fredric Jameson, en "dus zijn pornofilms niet meer dan een uitvergroting van andere films, die ons naar de wereld laten kijken alsof het een naakt lichaam is". Als de prins (Toby Jones) Sneeuwwitje (Stacy Martin) vraagt te kijken naar de hartstochtelijke vrijpartij van de boze stiefmoeder (Julie Christie) en de jager (Hanns Zischler) antwoordt ze: "Ik luister liever."

Geluid is belangrijker dan beeld in Stanley Schtinters duistere antisprookje Schneewittchen, een Engelstalige remake van João César Monteiro’s Branca de Neve (2000). Schtinters film bestaat grotendeels uit het oplezen van Robert Walsers gelijknamige toneelstuk tegen een zwarte achtergrond, afgewisseld met beelden van voorbijtrekkende wolken. In Walsers radicale bewerking van Grimms sprookje verzoent Sneeuwwitje zich met haar boze stiefmoeder en vraagt ze zelfs vergiffenis voor het wekken van haar jaloezie.

Deze allegorie op het tijdperk van de post-waarheid zet ons aan het denken over hoe de aard van een verhaal verandert als het wordt vertaald, verfilmd of naar een ander land of een andere tijd wordt verplaatst. Waar Walsers stuk het fundamentele vertrouwen van de lezer in een welwillende, rechtvaardige wereld beschaamt, breekt Schneewittchen met de verwachtingen van de toeschouwer door een film zonder beweging of beelden te tonen: een werk waarin beeld slechts een extraatje is.

– Srikanth Srinivasan