Nécrose

In zijn debuutfilm Nécrose schetst de Libanese filmmaker François Yazbeck een indringend, sterk persoonlijk portret van zijn geboorteland en met name de stad Beiroet. Nécrose is een melancholische essayfilm met elementen van bloederige horror die het christelijke scheppingsverhaal op poëtische wijze verbindt met de stad, met als resultaat een intense, persoonlijke en artistieke reactie op alle tragedies in de wereld.

Beiroet is in Yazbecks film meer een metafysisch podium waar zich een kosmisch psychodrama afspeelt dan een echte stad. De rampen die de stad door de jaren heen hebben troffen maken de stad, volgens de filmmaker, een verlaten buitenpost op de rand van de afgrond. De camera glijdt door in verblindend licht badende, vervallen gebouwen en desolate ruïnes, wat ze een bijna transcendentale en vreemde spirituele lading geeft.

In dit anti-paradijs ontwaken een man en een vrouw, de laatste mensen, en beelden wat de film “de andere kant van het scheppingsverhaal” noemt uit. Balancerend op de rand van de afgrond overwegen ze een eeuwige nacht en vechten ze tegen hun verlangen terug te keren naar de eeuwige slaap. Hun klaaglijke voice-overs die worden verweven met wetenschappelijk beeldmateriaal en een basale soundscape geven Nécrose de sfeer van een beklemmende, onwezenlijke stadselegie.

– Srikanth Srinivasan