Mars Express

T-1000 uit Terminator? Oude koek. In deze hard-boiled sci-fi-anime is de robot niet de bad guy. Of toch wel?

Het jaar is 2200 en privédetective Aline krijgt de opdracht om een hacker te vinden – samen met haar partner Carlos Rivera, een robot-backup van haar vijf jaar geleden overleden vriend. Hun onderzoek voert hen via vuurgevechten en overvallen van de aarde naar mars. Bij elke ontwikkeling stuiten ze op een nieuwe laag van intriges, corruptie en uitingen van de schurende relatie tussen de mensheid en hun androïde medebewoners.

Deze debuutspeelfilm van Jérémie Périn houdt zich fier staande tussen de zwaargewichten van de science fiction, en put daarbij net zoveel inspiratie uit Philip K. Dick als uit de anime-klassiekers. Hoewel Mars Express zich daarmee op bekend terrein begeeft, barst de film van de verrassingen, onverwachte wendingen en onvergetelijke eigenaardigheden. De gestelde vragen zijn niet nieuw voor het genre, maar hun frisse vorm doet nieuwe antwoorden vermoeden. Daarbij worden zowel die belangrijke kwesties als de kleinste details elegant voorgesteld – dankzij de rijke, goed voorstelbare nieuwe werelden die ons nieuwsgierig maken en laten lachen, ons aantrekken en afstoten: van een software-update halverwege een operatie tot een etalage met knipperende reserve-ogen. Misschien kost het wat moeite om geüpgradede mensen te onderscheiden van organische robots, en brainfarmers van jailbreakers, maar wat maakt het uit als het zo leuk is?

– ­Callum McLean